و بی تو لحظه ای حتی دلم طاقت نمی ارد

و برف نا امیدی بر سرم یک ریز می بارد

چگونه بگذرم از عشق از دلبستگی هایم

چگونه میروی با این که میدانی چه تنهایم

همیشه با تو بودن های من دیری نمی پاید

و بعد از تو کسی دیگر به دیدارم نمی اید

تمام لحظه های من پر از تکرار بی رحمیست

چگونه میتوان با این همه نا مهربانی زیست؟

ببین دل تنگ دلتنگم و از بی حاصلی لبریز

واین را خوب میدانم که می پوسم در این پاییز

و تو از یاد خواهی برد تمام خاطراتت را

و من میمیرم از ترس ملال و وقوت فردا

همان فردای بی رحمی که دلگیر است وتکراری

ولحن پنجره هایش غم انگیز است و دیواری

چرا دلواپسی ها را ز چشمانم نمی خوانی؟

من از دوریت میترسم مگر این را نمی دانی؟